افلاطون، اریستکلس یا پدر فلسفه ی سیاسی و نخستین طرح کننده اندیشه یا فکر سیاسی از اشراف زادگان یونانی در سال 347 قبل از میلاد چشم به جهان گشود و در سال 427 چشم از جهان بست. و نام اصلی وی اریستکلس آتنی بود ولی بعد ها او را به اسم افلاطون صدا می زدند. سقراط استاد و ارسطو شاگرد افلاطون اتنی بودند این دو فیلسوف – سقراط، ارسطو-  که از اندیشه های متفاوتی برخورد دار بودند از کسانی بودند که اندیشه ای سیاسی افلاطون را شکل داده اند و در بعضی موارد افلاطون متاثر از افکار و اندیشه ان دو فیلسوف بزرگ بود بطور نمونه می توانیم به چند از این موارد بپردازیم

او برای مدت چهار سال شاگرد سقراط بود چون اوضاع سیاسی در ان زمان در یونان پر تلاطم بود و سقراط یکی از منتقدین بارز حکومت وقت در یونان بود، حکومت یونانی ها در ان زمان به استبداد گرایدند و سقراط را به دار آویختند. و افلاطون از بازدید گنندکان این حادثه بود. بعد از این حادثه افلاطون به نوشتن اولین اثر خود که دفاعیات سقراط نام داشت و همچنان کتاب جمهوری که یکی از با ارزش ترین مولف های او است پرداخت. حکمت یا فضیلت معرفت است مقوله ی بود که همیشه افلاطون از استاد خود نقل می کرد و همچنان همین مقوله سبب شد تا کتاب جمهوری را تحریر کند

مهمترین اندیشه های این فیلسوف در دوران جوانی او یوتوبیا و یا مثالی بود و مثالی بودن افلاطون یکی از انتقادات برجسته ی بود که شاگرد او – ارسطو-  به ان اشاره می کرد و بعد ها خود افلاطون هم به ان پی برد و خود در کهن سالی بعد از کسب تجارب، بسیاری از افکار و اندیشه های جوانی خود را بر باد نقد می گرفت

شاید از حوصله ای این نگارش خارج باشد که بیشترین افکار او را یاد اوری کنیم اما به تعداد محدود ان اکتفا می کنیم. از مهمترین و بارزترین اندیشه های این فیلسوف یویانی را که می توانیم به ان اشاره کنیم عبارت از عدالت است. او در باب عدالت برجسته ترین نظریه را برای ما ارائه می کند. او باورمند بود که عدالت عبارت از حکمت و یا فضیلت معنوی است بنابر این او عدالت را فضیلت جوهری در روح می نامید و می گفت: انسان عادل کسی است که بین سه گرایش انسانی که عبارتند از عقل، غضب، و شهوت است تفکیک قائل شود. و گرایش عقل را برتریت می بخشید ولی به ان هم معتقد بود که انسان عادل کسی بوده می تواند که تمیز قائل گردد بین هر کدام انها – سه گرایش-  و مانع دخالت هر کدام انها در امور یک دیگر شود. او انسان عادل را خوشبخت، دانا، و قویتری از همه توصیف می کرد

نگارنده: عبدالمختار حقبین