این دختر یکی از عقارب من است. این دختر خورد سال و نو جوان که فکر ودرکش بزرگتر از سندش بود. بخاطر دلسوزی نسبت به مادر کلان خود که گویا دستیارش باشد دو سال را دور از پدر مادر و فامیل خود با مادر کلان اش در یک قریه کوچک تنها و دق به سر میبرد و مدتی بعد بخاطر عروسی مامایش همرای مادر کلان خود بسیار به خوشحالی و شادابی و با صد آرزو در دل راهی به شهر دیگری شده.
که شاید اخرین خوشحالی و سفر زندگی اش بود. یعنی این که با اندکی زمان باقی به ختم سفر پر از خاطره اش موترحامل شان که دوازده نفر همرا داشت از طرف نیروهای خارجی مستقر در افغانستان مورد حمله و ضربه اشتباهانه شان قرار گرفت. که متعاسفانه در نتیجه اشتبای سحوی این سربازان. دخترک بی گناه با صد شوق و آرزو و ندیده از فامیل اش از میان این دوازده نفر مانند گل که از شاخه جدا شده. جان را به رحمت حق سپورده و جام شعادت را نوشید متعاسفانه خودم شاید این سحنه به وقوع پیوسته غم انگیز و درد ناک بودم. و وقت که این نیروها ضربه گلوله را بالای این موتر انجام داده بودن انها فکر میکردن که شاید حمله انتحاری بالای شان صورت میگیره به خاطر حفظ جان خود ضرب گلوله را شروع کردن. اما بعد ازضرب گلوله وقت که فامیدن که از پیش شان اشتبا صورت گرفته و آمدند از فامیل شان معزرت خاستند. اما چی فایده دخترک بی گناه از این دنیا رفت . این واضع است که همه ما از این دونیا یک روز نی یک روز میرویم اما من افسوز به این میخورم که این دختر نو جوان که با چقدر ارزو و جوانی خود جان را به حق سپورد.
