مدت کار: این واقعیتی مسلم است که حقوق بگیران ژاپنی نسبت به همتاهای اروپایی خود، مدت زمان خیلی بیشتری را در مؤسسه می گذرانند.

در سال 1978، مدت کار سالانۀ حقوق بگیران ژاپنی معادل 2146 ساعت بود که نسبت به سال 1975، افزایشی معادل 87 ساعت داشت.

آمار مشابه در مورد فرانسه، 1797 ساعت و در مورد آلمان فدرال، 1728 ساعت است. در سال 1979، تنها 5.6% از کل مؤسسات اقتصادی ژاپن که 24% جمعیت فعال را به کار می گیرند، پنج روز کار در هتفه را به معنای دقیق کلمه اجرا می کرده اند. 50% از حقوق بگیران ژاپنی هنوز روزهای شنبه را کار میکنند.

یکی از بزرگترین موانع تعمیم پنج روز کار در هفته، تعطیل نبودن بانکها در صبح روز شنبه است. بزودی، مؤسسات بانکی شنبه ها را تعطیل خواهند کرد و این امر در عمومیت یافتن پنج روز کار در هفته تآثیر قطعی خواهد گذاشت.

یکی از ویژگیهای ژاپن در آن است که حقوق بگیران بندرت از حق مرخصی با حقوق خود استفاده می کنند. مد

این ساعات اضافی فرصتی برای تحکیم بیشترروابط انسانی و عامل اساسی زندگی مؤسسات اقتصادی ژاپن است. از نظر بسیاری از کارگران ژاپنی، مرز بین زندگی در مؤسسه و زندگی خصوصی آنچنان مشخص نیست. از نظر آنان، مؤسسه تنها محل کار نیست.

بلکه  هنچنین محل ملاقاتهای شخصی است که امکان تمدد اعصاب، سرگرم شدن، و صحبت در مورد مسائل شخصی را فراهم می سازد. از چنین دیدگاهی، مؤسسه می تواند به نوعی ادامۀ زندگی خانوادگی محسوب شود. مسلمأ، این امر می تواند افق بارآوری در ساعات کار را به دنبال داشته باشد.

در واقع نیز از این نظر، ژاپن نسبت به دیگر کشورهای صنعتی با شاخص 100 نسبت به 141 برای فرانسه و 139 برای آلمان فدرال (براساس آمار مرکز بارآوری ژاپن) در وضعیت نامطلوبی قرار دارد.