در مؤسسات ژاپنی، کارگار و کارمند در درجه نخست، مزدبگیر و سپس عضو سندیکا محسوب می شوند. آنان به عنوان حقوق بگیر خود را با اهداف اساسی مؤسسه، یعنی ماندگاری و پیشرفت در بلند مدت، تطبیق می دهند.

بنابراین، منافع شخصی مزدبگیران و منافع عمومی مؤسسه متناقض هم نیستند. چنانچه رهبران مؤسسه صداقت خود را عملا به اثبات برسانند، حقوق بگیران نیز به طور گسترده از این اهداف حمایت می کنند.

 

چنین اعتماد متقابلی که نتیجه سالها مذاکره در باره دستمزد و مشاورۀ برابر است، اساس اعتقاد اکثریت کاگران ژاپنی به این مسئله را تشکیل می دهد که امنیت شغلی و بهبود شرایط کار تنها از طریق توسعه رقابت پذیری مؤسسه ممکن است.

   با چنین اوصافی می توان گفت که سندیکاهای کارگری ژاپن کاملا در مؤسسه اقتصادی ادغام شده اند.این واقعیت که 16.2% از مدیران مؤسسات بزرگ از اعضای سابق سندیکاها هستند، روشن کننده ادعای فوق است.

براساس یک آمار گیری، 98% از سندیکاهای مؤسسات اقتصادی از فعالیت گروههای کوچکی نظیر دایرۀ کنترل کیفیت حمایت می کنند یا با آن مخالفتی ندارند، و 74% استفاده از روبوتهای صنعتی و نظامهای اداری را تصویب می کنند.