مهم ترین موضوع در زنده گی مشترک ، پذیرش نظریات و قبول داشتن همدیگر است. یک همسر خوب کسی است که طرف مقابلش را با تمام خصوصیات و ویژه گی های خودش قبول داشته باشد و بکوشد تا خوشبختی او را فراهم کند .
پذیرفتن در زنده گی زناشویی معمولا یک جاده دو طرفه است، وقتی یک زن، مرد خود را همان طور که است بپذیرد و قبول داشته باشد، مرد هم ناچار می شود طرف مقابلش را بپذیرد و به او اعتماد کند، وقتی پذیرش همراه با درک باشد زنده گی شیرین می شود ، هر زن و مردی دارای روحیات و خصوصیات به خصوص خودش می باشد زیرا در کانون زنده گی متفاوتی رشد یافته و زنده گی کرده است ، اگر یک فرد خواسته باشد تمام حرف ها و رفتار همسرش مطابق میل اش باشد هیچوقت امکان نیست، پس انسان باید همسر خود را درک کند ، سعی کند با آرامش و به مرور زمان و در کنار هم بودن عیب های همسرش را به محاسن تبدیل کند.
همه انسان ها با هم متفاوت اند و همین تفاوت است که باعث جذابیت و شیرینی زنده گی می شود . هیچ یک از زنده گی هایی که در اطرافمان است ایده آل نیست زیرا انسان ها کمال مطلق نیستند و هر کس عیب خود را دارد در نتیجه انسان باید دنبال کمال گرایی نباشد، و در پی زنده گی کاملا ایده آل نباشد.
زن و شوهر باید با روحیات و اخلاقیات همدیگر کنار بیایند ، همدیگر را قبول داشته باشند ، به عقیده ها و طرز فکر ها و ایده های همدیگر احترام بگذارند، به جای اینکه عیب های خود را به همدیگر یادآوری کنند خوبی های همدیگر را یاد کنند، در این زمان است که زنده گی شیرین می شود و آن زمان است که هر یک در پی آن می شوند تا عیب های خود را بپذیرند و آن صدد از بین بردن آن عیب برآیند. در پایان سخن می توانم بگویم که پدیده تغییر کار بسیار خوبی است و شاید مهم ترین و بزرگترین دلیل و هدف زنده گی باشد ولی اینکار زمانی امکان پذیر است که توسط خود فرد صورت گیرد و ما نمی توانیم شخصی را مجبور به تغییر نماییم.
نویسنده : رضا دانش
