در قسمت گذشته مساوات حقی از حقوق انسان را از دیدگاه قرآن، پیامبر(ص) و به عبارت دیگر از دیدگاه کتاب و سنت و عملکر دوتن از خلفای راشدین بررسی نمودیم...

در این قسمت (قسمت دوم) می خواهیم  مساوات را در ارتباط و علاقه با دیگر انسانها بیان داریم وبه بررسی بگیریم و یا به عبارت دیگر چگونگی  روابط بین ملت ها را از دیدگاه اسلام مورد بررسی قرار بدهیم.

در آیۀ از قرآن مجید آمده است: يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُم مِّن ذَكَرٍ وَأُنثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ ﴿۱۳﴾(اى مردم ما شما را از مرد و زنى آفريديم و شما را ملت ملت و قبيله قبيله گردانيديم تا با يكديگر شناسايى متقابل حاصل كنيد در حقيقت ارجمندترين شما نزد خدا پرهيزگارترين شماست بى‏ترديد خداوند داناى آگاه است (الحجرات).

چنانکه مفسیرین بیان میدارند مقصود از شناسایی و شناختن در این آیه نه تنها شناخت که تعاطف، تالف و تضامن بوده تا در صعوبات و مشکلات به همدیگر اعتماد و تکیه نموده ومشکلات همدیگر را حل سازند،  و انسانها بدین علت به اقوام و قبایل مختلف تقسیم شدند تا با این اختلافات به امت تبدیل شوند.

درصورتیکه انسانها هدفی را که در آیۀ فوق بیان شد را بدانند  در نتیجه با همدیگر الفت داشته، همدیگر را شناخته و از تعصب، دشمنی، جنگ و خصومت دوری می ورزند، و می بایست که انسانها یک فامیل باشند، (و چنانکه از مدتها بدین سو سخن از گفتگوی تمدنها می رود) و در صورتیکه گفتگو بین تمدنها صورت می گیرد باید که این گفتگو وسیله و پلی باشد جهت بوجود آوردن اعتماد بین انسانها در سطح بین المللی، و هدف بوجود آوردن روحیۀ مساوات بین ملت ها باشد، هیچ دولت خود را با داشتن نیرو، سرمایه و اختراعات برتر ندانسته بلکه مساوات را در پیش گیرد.

دولت ها و مردم می بایست که مکمل همدیگر باشند و درصورتیکه کدام دولتی از سرمایۀ اضافی برخوردار دولتی را که از نقص آن رنج می برد مساعدت نموده و به اینطریق می توان روحیۀ مساوات و مساعدت به همدیگر را در بین ملت و در سطح بین المللی پیاده نمود، همچنان می بایست دولت ها نقاط حساس یکدیگر را دانسته و از تجاوز، استعمار، اغتصاب یا هتک حرمت به حقوق یکدیگر جلوگیری نمایند زیرا که همۀ دولت ها در حقوق و واجبات یکسانند، و نباید که از نیروی خود بخاطر به خشم آوردن دیگران استفاده نمود و از معادن و ثروات طبیعی به ساخت سلاح های کشتار جمعی استفاده کرد، بل می بایست اینهمه را بخاطر اصلاحات و بازسازی به کار برد نه تنها به خود همچنان به دیگران معاونت نمود.

چنانکه در قرآن مجید آمده: (وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ) ﴿۱۰) (و زمين را براى مردم نهاد) الرحمن. چنانکه مفسران می گویند این آیه بدین معناست که زمین به تمام انسانها اعطا شده است و همه در منابع و خیرات زمینی شریک اند و می بایست با احساس به مساوات هر انسان برادر انسانی خود را احترام نموده و هر دولت همسانش را به خاطر صلح و آرامی مساعدت نماید.

در صورتیکه روحیۀ مساوات در بین انسانهاو ملت ها بوجود آید یعنی همه خود را بدین روحیه مزین سازند، دیگر خبری از ارهاب، وحشت و دشمنی نبوده بل همه حقوق یکدیگر را دانسته و احترام خواهند داشت و به این آیه ترکیز خواهند: (إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ) (در حقيقت ارجمندترين شما نزد خدا پرهيزگارترين شماست).

ادامه دارد...