چقدر آدمها در تنهایی به درونشان نزدیک می شوند،
چقدر خوب میفهمند که کجای دنیا جا مانده اند و از پیش کدام نگاه محو شده اند. 
تنهایی آدم ها را پخته تر و فهیم تر می کند، 
تنهایی گاهی آدم را به چیزی قویتر از آنچه هست تبدیل می کند. 
تنهایی گاه به خاطر نبود آدم ها نیست
بلکه به خاطر مجاورت با آدم های نفهمی است که در کنارت پرسه میزنند ،
دردهایت را می بینند ،
حرف هایت را می شنوند 
ولی هیچ کدامشان را نمی فهمند ، 
با این حال دیوانه وار می خندند 
و هیچ گاه به نفهمی خود پی نمی برند...!