نوع پنجم دانش آموزان تمام شرایط بالا را دارا اند اما از علاقه و توجه کافی برخوردار نیستند. این, نکته ضعف دانش آموزان در کشورهای پیشرفته است و همیشه بهانه های مانند:
من اینرا نمی خواهم, این خسته کن است, هدف این کار چیست؟, به من ربط ندارد, احمقانه است, بی مفهوم است, من از مدرسه رفتن نفرت دارم, چند بار باید این حرفها را شنید؟
را برای خود دارند. تعداد از این دانش آموزان رهبران آینده جهان خواهند بود . تا زمانیکه این دانش آموزها به طرف دانش سوق داده نشوند, سیستم آموزش و پرورش ما زیر پرسش قرار خواهد داشت.
ما از نوجوانهای خود به دلیل لوس بودن شکایت داریم, البته که تا اندازه ای هستند, اما چقدر باید به سیستم آموزشی یی انتقاد کرد که کارایی اش را از دست داده است؟
مسوولیت رهبران امروز برای بارور ساختن رهبران آینده چیست؟ چی گامهای باید برداشت تا کودکان راالهام بخشید, تشویق کرد و به حرکت درآورد تا از منابع موجود استفاده لازم را بکنند و آنهاییکه چنین فرصت کمتری دارند آنها را کمک کرد؟
اگر شما پاسخش را میدانید در رسانه اجتماعی به اشتراک بگذارید و سبب یک انقلاب آموزشی گردید.
