جان که گشته آن تیغ ابرو بر طرف

دل که خود کردست آن لعل سخنگو بر طرف

ناوک مژگان و تیر غمزه اش را سینه ام

گر هدف شد باد مزد شصت و بازو بر طرف

سرکه در راه وفا بر باد دادم حیف نیست

تن که گردیدست خاک آن سرکوب طرف

صبر و آرامم اگر آن قد دلجو برد برد

دین و دانش گر ربود آن خال هندو بر طرف

دست و پایم گربتار زلف مشکین بست بست

کرد طوق گردنم قلاب گیسو بر طف

هر نگاهش فتنه ای و هر ادایش آفتی

صد بلا گربینم از آن چشم جادو بر طرف

گفتگوی غیر را مخفی بگو تدبیر چیست

صد جفا گر بینم از آن شوخ بد خو بر طرف