من عشق را آن شب در مراسم احیا با خدا دریافتم ... عشق را نمیتوان گفت او را باید احساس کرد ... من با این حس به خدا نزدیک تر شدم مهر اورا در دلم واقعی ساختم و دانستم که هیچ احساس عشقی والا تر و حقیقی تر از عشق به خدا نیست

خداوند تواناست از آنچه که ما فکرش را میکنیم بالاتر و بیشتر پس تنها معبودیکه شایسته عشق و محبت است خداوند یکتا میباشد اما او نیز حسی را در دلمان بوجود آورده که نام آنرا هم میتوان عشق گذاشت و با آن زنده گی کرد و اما نباید فراموش کرد که اولین عشق و حقیقی ترین آن تنها برای خداوند است ، و برای او تقدیم میشود

عبادت کردن و حتی نماز خواندن هم وسیله است برای رسیدن به معشوق یکتا ... پس به این ترتیب خواه نخواه همه ما عاشق هستیم و یک عشق واقعی را در اندیشه خود برای پروردگارعالمیان حفاظت میکنیم

هرگاه کسی عشق الهی را در خود پرورش دهد میتواند با کمک آن از فراز و نشیب های زنده گی بگذرد و در حقیقت ما مالک هدف مشخص در رنده گی میشویم 

چه خوب است که انسان نعمات مادی عنایت شده خداوند را با تفکر و اندیشه همراه سازد و به این وسیله عشق جاودانه الهی را در روح و ضمیر خویش پرورش دهد