پیامبر(ص) آن حبیب خدا می‌فرمایند: گناه هم مستی‌ای عین مستی شراب دارد. تو را غرق می‌كند، وجودت را می‌گیرد و نمی­فهمی. گاهی انسان یك لحظاتی به هوش می‌آید، می‌فهمد این کار بد است اما مجدد بستر و زمینه گناه که آماده می‌شود، به آن سمت می‌رود؛ چون مست شده، بی‌عقل شده و نمی‌فهمد، دست خودش نیست. خیلی باید مواظب بود.

هشتاد درصد از مذنبین بعد از گناه برای یك لحظه هم شده پشیمان می‌شوند ولی می‌گویند: نمی‌توانیم تركش كنیم، عادت كردیم.

گناه مرض است و انسان گناه­کار به مرض مبتلا شده، خودش هم می‌فهمد این مستی بد است، آبرویش را برده، می­گوید: این گناه را انجام دادم، بعد چه شد؟ خودش هم می‌فهمد خطا كرد، چیزی به دست نیاورد، مقام انسانیتش خرد شد، اما نمی‌تواند ترک کند چون مست است و گرفتار شده است. پیامبر(ص) می‌فرمایند: «بَلْ هِی أَشَد سُكْراً مِنْهُ» مستی گناه از مستی شراب بدتر است.

مستی گناه از مستی شراب بدتر است؛ چون مستی شراب بالاخره ساعاتی است، بعد از بین می ­رود اما مستی گناه انسان را بیچاره می‌كند. وقتی مستی آن از بین رفت، به آن اعتیاد دارد، مجدد می‌خواهد آن را انجام بدهد. پیامبر(ص) در ادامه می‌فرمایند:‌ «یقُولُ اللهُ تَعَالَى: صُم بُكْمٌ عُمْی فَهُمْ لا یرْجِعُونَ» خدا می­فرماید: چنین کسی دیگر كور، كر و لال می‌شود.

عزیز دلم! اینكه می‌گویند: «اجْتِنَابُ السیئَاتِ أَوْلَى مِنِ اكْتِسَابِ الْحَسَنَاتِ» به خاطر این است که وقتی انسان مبتلا شد، دیگر برنمی­گردد «فَهُم لا یَرجِعُون». می­گوید: من خودم هم بدم می­آید اما نمی­دانم چرا مبتلا هستم!؟