وقتی که در لیسه بودم یادم می آید که دوبار در ماه کلاس کامپیوتر داشتیم که بخشی از برنامه درسی فیزیک لابراتوار ما بود. بخاطر دارم که آن را کلاسی عجیب و غریب و مرموز می نامیدم, بیشتر بخاطره آن صفحه های درخشنده, و کسی که به ما درس میداد " آلدو" بخاطر اینکه فردی جالب بود. من به رفتن به آنجا عادت داشتم, همچنین بخاطره اینکه استاد فیزیک ما در سنین 70 سالگی اش بود؛ و دیگر نمیتوانست درس بدهد. ما از او بدمان نمی آمد, ( چطور میتوانستیم از کسی که برای وظیفه اش خیلی پیر شده بود متنفر باشیم ) , اما یقینا چیزی از او یاد نمیگرفتیم, و هر دلیلی برای ترک کلاسش برای ما خوش آیند بود.
در آن زمان رابطه من با کامپیوتر بسیار خوب بود. من با ویدیو گیم زمانی آشنا شدم که مادرم یک ست آتاری برای من خرید, آما علاقه من به آتاری مدت زیادی را در بر نگرفت. زندگی در حومه شهر جذبه و علاقه بیشتری برای بچه پرشور داشت. ( ممنون خدایا ), و من بزودی آن هدیه قیمتی را در میان توده ای از گرد و غبار رها نمودم. از طرف دیگر در کلاس کمپیوتر من مبانی انفورماتیک مدرن را فرا گرفته بودم. بحرحال من علاقه بیشتری به تایپ روی کیبورد داشتم تا فراگیری فیزیک – فراگیری زبان کامپیوتر مجذوب کننده ترین چیز در دنیا نبود – رهنمایی های الدو مرا به مرحله رساند که میتوانستم به دست خودم آینده خودم را بهبود ببخشم. چیزای خسته کننده او وسیله برای رشد فردی و حرفه ای من بود, بخاطره اینکه او پلی بین سیستم ارتباط سنتی وسیستم ارتباط مدرن ساخته بود. او من را به قرن 21 معرفی کرده بود و من هرگز این را نمیدانستم.
در آن سالها من شروع به نوشتن ایمیل به دوستانم و جستجو در انترنت نمودم. من هنوز ده ها سال از رسانه های اجتماعی و نحوه به اشتراک گذاشتن آنها دور بودم. و هیچ وقت در مورد بلاگهای رسانه های اجتماعی و یا استراتژی شبکه های رسانه ای تا اواخر سن 20 سالگی ام یاد نگرفتم. هنوز این برای اینکه من اولین بار فضای سایبری قدم گذاشتم و دنیای مجازی را به واقعیت آوردم. هم اکنون ممکن است باورش سخت باشد, و جستجوی انترنتی کاملا بی سابقه بود, و مردم هنوز میخواستند که آن را بدانند, یک موضوع رومانتیک در آن زمان بود, چیزی که متاسفانه در جامعه ما از بین رفته. لب تاپ های ظریف, آی پد و غیره . ما همه چیز را بدست آوردیم. ما ظالمانه به استفاده از آنها میپردازیم, همیشه به دنبال آخرین مدل و بالاترین سرعت میگردیم. قدر فرصتی را که بدستمان آمده نمیدانیم؛ چون ما آن را یک فرصت نمیبینیم. اما سوای حقمان بعنوان شهروندی از "جهان توسعه یافته" . دوری از دنیای مجازی دیگر یک امتیاز نیست, و تجربه ارتباط با سرعت پایین برای خراب کردن روزمان و بدخلق کردنمان کافی است. ما بسختی برای لحظه ای توقف میکنیم و در مورد چیزهایی که خاص نیستند فکر میکنیم. این دلیلی است که من به آن احترام دارم و نمیتوانم به اندازه کافی در مورد کسانی که لحظه ای نمیتوانند متوقف شوند فکر کنم, اما همچنین کاری در مورد آن میکنند.
اینترنت فرمانروای دنیاست. فکر در مورد اینکه چقدر دنیای ما و نحوه ای که ما در آن زندگی میکنیم, میتوانست تغییر کند اگر ما دیگر نمیتوانستیم به جستجوی انترنتی بپردازیم. این دنیایی است که میلیون ها نفر در آن زندگی میکنند. مسئله اینجاست که بجای هزینه برای تولید وسایلی که توانایی انجام کارهای بیشتری که دیگر ما نیازی به آن نداریم, چرا ما نمیتوانیم همان منابع را در کشورهای که ارتباط انترنتی هنوز یک امتیاز محسوب میشود هزینه کنیم ؟ بجای ضایع کردن پول روی جمعیتی که خوشبختانه این فرصت را دارد, چرا ما افرادی را کمک نکنیم که هنوز به این چیزها دسترسی ندارند ؟ بجای فسیل کردن طرز فکر و برخوردمان, چرا ما پتانسیلی را که با اینگونه سرمایه گذاری ها برای فرصت های شغلی و ارتقای حرفه بدست می آید نمی بینیم ؟ چیزی که بیشتر موسسان نمیدانند, کمک به تمام دنیا برای مرتبط شدن به تمام دنیاست و چیزی را که ارائه میکنند اعانه نیست. به آنها مفاد میرسد. در مورد پتانسیل اقتصادی که ممکن است آزاد شود فکر کنید, اگر هر کسی در دنیا امکانات ایجاد رابطه را با فشار یک دکمه میداشت. بعضی از متفکرین این را بعنوان یک پتانسیل میبینند, و سخت کار میکنند تا آن را بدست آورند.
فیلم انکس و شرکت سافت ویر افغان سیتادل این دیدگاه را دارند و توان خود را برای این کار متمرکز کرده اند. آنها یک کلاس انترنت دیگر را در هرات باز کردند. سومین شهر بزرگ در افغانستان, تهیه کامپیوتر؛ برنامه درسی و وسایل آموزشی برای 1810 دختر و پسر افغان. لیسه میرمن حیاتی که در سال 1961 تاسیس شده 9 امین مکتبی است که با کمک فیلم انکس و شرکت سافت افغان سیتادل به انترنت مجهز شده است. این تلاش آنها برای بهبود آموزشی در افغانستان و توسعه سیستم آموزشی در افغانستان است. مکاتب افغانستان به این نوع کمک نیاز دارند, و از زمان رشد همگام اموزش و اقتصاد, این فرصت فقط میتواند به توسعه اقتصادی افغانستان کمک نماید. تحصیلات در افغانستان میتواند تنها از این نوع ارتباطات مستفید شود, طوری که این زنان و مردان جوان میتوانند آینده سازان افغانستان باشند.
وقتی من در لیسه بودم, من واقعا نمیدانستم که انترنت نمایندگی از چه میکند. این بچه ها میدانند و مشتاقانه بدنبال بهبود آن هستند. هر چه آنها زودتر به امکانات و وسایل آموزشی مجهز شوند توانایی خود را زودتر به دنیا نشان میدهند. به آنها فرصت دهید و ببینید.
Giacomo Cresti
http://www.filmannex.com/webtv/giacomo
follow me @ @giacomocresti76
