برای مردم دنیا تازه و تعجب آور است که زنی دست به خود سوزی
بزند به خاطر اینکه مجبور به ازدواج با مردی هم سن پدرش شده است.
برای مردم دنیا آتش زدن و مسموم کردن و تهدید کردن مکتب و دختران مکتبی عجیب و غیر قابل باور است..
اما برای همه مردم دنیا همه این حرف ها فقط یک تیتر است و اگر خیلی تحت تاثیر قرار بگیرند بیانیه می دهند و کنفرانس برگزار میکنند و توصیه می کنند.
اما برای من به عنوان زن افغان اینها زندگی ست. زن همسایه ممکن است فردا شب از پدر شوهرش کتک بخورد ومن صدای ضجه هایش را بشنوم. دخترهمسایه ممکن است به خانه امنی پناهنده شود که در آستانه بسته شدن است.
و فردا روزی همه اینها ممکن است سر من هم بیاید.
برای آنها یک تیتر است و برای ما خود زندگی، خشونت فقط لت خوردن نیست. خشونت همین است که حتی یک زن مسن هم نمیتواند مطمین باشد که در روی سرک مورد توهین قرار نگیرد وهیچ عرف و قانونی هم از او پشتیبانی نخواهد کرد.
آنقدر زنها از این خشونت ها، بیجا و کلیشه ای حرف زده اند و بد دفاع کرده اند که اکنون هر عابر سر سرکی هم فکر می کند: اینها میخواهند سر وپای خود را برهنه کنند و اینقدر دم از آزادی می زنند!
بله! حق انتخاب پوشش هم یکی از حقوقی ست که باید برایش جنگید اما من حق تحصیل، حق احترام به حیطه شخصی ام، حق راه رفتن در خیابان بدون وحشت، حق کار کردن و "حق حق داشن" می خواهم و این نه پروژه است و نه بیانیه است و خود خود زندگی من است.
چیزی که این روزها من را عصبانی میکند این است که زن افغان صدایش را نمی کشد و اگر هم بخواهد چیزی بگوید وبنویسد به انگلیسی حرف می زند. این انگلیسی نوشتن و حرف زدن درست مثل همان بیانه دادن می ماند.
تفاوتش این است که زن افغان خودش را و مشکلش را از دید یک غیر افغان می بیند وبرای یک غیر افغان وضعیتش را شرح می دهد. این چه دردی را و از که دوا خواهد کرد؟
مدتی پیش مقاله ای از یکی از همین دوستان از انگلیسی به دری ترجمه کردم که با مخالفتش روبرو شدم که: نمیخواهم مردم افغانستان فکر کنند که من به انگلیسی می نویسم.و من را متهم به بیگانه پرستی کنند.
جالب اینجاست که من فکر می کنم سازمانهای خارجی بیشتر از زنان افغان به وضعیت واقف هستند و انقدر تحقیق و پروژه و کنفرانس دایر کرده اند که سر به فلک می زند. چیزی که امروز به آن نیاز داریم این است که زن افغان و زنهای افغان باور کنند که قانون منع خشونت برایشان ضروری ست و اگر به این آگاهی نرسند هزار مقاله و تحقیق انگلیسی برای بیدار کردن آنها فایده ای نخواهد داشت.
سوال من این است: برای آگاهی و به میدان آوردن زن و مرد افغانی چه نوشته ایم؟
