خانواده

خانواده ها یکی از واحد های جامعه را تشکیل داده که خود توسط افراد جامعه ساخته میشود، که در تشکیل خانواده ها رول اول از والدین میباشد و این مرد و زن است که خود را والدین یک خانواده میسازند.

پس وقتی که این را دانستیم که در تشکیل یک خانواده از همه اول تر یک مرد و زن رول اساسی را دارد پس چه خوب که این دو نفر کوشا درین باشند که خانواده ی را تشکیل دهند که خود سمبول برای یک جامعه ی نیک و با سعادت باشد و این وقتی خواهد ایجاد شد که این دو نفر اشخاص نیک ، با سواد و با فهمی باشند.

 

خوب هدفم از بیان این سخنان این است که بفهمانم که هر یکی میتواند یک  خانواده ی را در آینده تشکیل دهند پس چه خوب که یک خانواده ی را تشکیل دهیم که خود یکه از الگوی برای دیگران باشد و این را باید اول از خود شروع نموده و بعد متوجه دیگران بسازیم.

چون هر انسان به مانند از خشت های از یک خانواده و با لآخره هجره های از یک اجتماع هستند پس اگر یکی از هجره های وجود انسان مشکل و یا مریضی ای داشته باشد پس اهسته آهسته مشکل برای هجره های دیگر بوجود خواهد آورد چون سعدی میگوید:

چو عضوی را بدرد آورد روزگار      دیگر عضو هارا نماند قرار

توکز مهنت دیگران بیغمی               نشاید که نامت نهند آدمی

پس باید دانست که هر انسان عضو از اجتماع با الآخره خشت از یک کشورش میباشد پس نباید هیچ یکی را کم اهمیت دانست و باید همیشه کوشید تا هر عضو از اجتماع خویش را تربیه نیک و سالم داد تا در نهایت یک اجتماع سالم و نیک داشته باشیم.

در قدم اول باید همه والدین بکوشند تا فرزندانش را طوری درست و صحیح تربیه کرده که بعد ها همین اطفال هستند که جوانهای جامعه را میسازند و همین جوانان هستند که ستون فقرات یک اجتماع را میسازند و در نهایت همین جوانان هستند که خانواده را تشکیل داده و خود به حیث والدین نقش ایفا میکنند و هم چنان همین جوانان است که به مردان با تفکر و مفکر شده و اشخاص میشوند که تصامیم در باره خانواده ، اجتماع حتی به سطح ولایت و بلاخره حتی به سطح کشور ها تصامیمی را اتخاذ میکنند.

دوستان عزیز! همه باید بدانیم که به جز حرکات و اعمال ما تأثیرات را در کشور ما خواهد داشت و هر یک به اندازه ی مسئول است به همان اندازه ی که در مقابل خود مسئول است و باید درک کنیم که این سعی و تلاش ما در نهایت تأثیر را برهمه موارد زندگی ما خواهد داشت و حاصل از تمام نیکی های خود را خواهد برداشتیم.

نویسنده: حکمت الله عزیز