تعلیم وتربیه در افغانستان و مکاتب در زمان حکومت شاهی دراوج ترقی رسیده بود ولی بدبختانه بعد از سقوط حکومت شاهی و اثر جنگ های خانه سوز آهسته آهسته از بین رفته و جوانان تحصیل کرده و استادان با تجربه را به کام مرگ فرو برد.
چنانچه مردم افغانستان مردم معارف دوست و معارف پرور اند , اگر در تمام نقاط افغانستان سفر میکردی صرف تعلیم و تربیه بود ولی حالا هم مردم علاقمند تعلیم و تربیه اند , در جایکه حکومت طالبان اند ولی بازهم مردم افغان همان مردم معارف دوست اند.
حتا خانواده های که قدرت مالی دارند از قسمت که از فامیل هایشان در ولایات که امنیت اند آمده اند , برای اینکه اولاد های شان از تحصیل باز نماند که سازنده آینده وطن شوند.
اما بدبختانه در دوره امروزی نه تحصیل و نه هم معلم است که بتوانند دل سوزانه زحمت بکشند , که برای فردا ی و طن یک فارغ تحصیل که وطن ومردم وطن نیازمند وی است , به جامعه تقدیم نماید . که وطن خودرا و هم زندگی شخصی خود را بسازند, اما دولت مردان امروزی هم اند آن اشخاص که واقعا خدمت گذار وطن و جامعه اند و به طور شاید و باید نمیخواهند که خدمت نمایند افراد سالم و با سواد به جامعه تقدیم نمایند.
وفرصت کار برای شان داده نمی شود , بازهم روزی بیاید که هم دولت مردان متوجه این نقص حکومتی خود شوند و هم مردم وطن قدرت این اشخاص را بدانند تا جامعه ما یک جامعه باسواد و مردم ما در اینست صلح و صفا زندگی نمایند.
