من با جلوس هاي عزاداري كه در خيابان ها و سرگها بيرون ميشوند و داد و فرياد راه مي اندازند و نوحه خواني ميكنند، مخالفم. فرقي نميكند اين جلوس در كويته و كابل بيرون شود و يا در سدني و لندن! به سرگها ريختن و با بلندگو جيغ كشيدن كه يا حسين مظلوم، اگر براي شيعيان و طرفداران حسين خوش آينده و منطقي به نظر مي رسد، براي كساني كه با حسين و راه و حركتش موافق نيستند، خوشايند نيست بلكه آزار دهنده و ترسناك است.

امروز، كويته و قمه زني عزاداري حسيني

در كشورهاي اسلامي مثل افغانستان و پاكستان، بيرون شدن به سرگها و عزاداري كردن، بدون شك باعث دامن زدن به مشكلات مذهبي ميشود و ميتواند خطرناك باشد. انفجار چند سال پيش در عاشوراي كابل نمونه اش! و يا انفجار در جلوس عاشوراي كويته در سال ٢٠١٤ نمونه اش. بايد هر طوري شده، مراسم هاي مذهبي مان را در داخل مساجد و تكيه خانه ها محدود كنيم. اگر نكنيم اوضاع بدتر ميشود ولي بهتر نه

امسال مثل سالهاي قبل خطر حمله به جلوس عزاداري در كويته محسوس بود. طالبان هشدار داده بودند و لشكر جهنگوي و گروه هاي مثل لشكر جهنگوي هم كه هميشه در كمين هستند. اما با ترس و وحشتي كه بين مردم وجود دارد، باز هم جلوس بيرون شد. مردم از مناطق مختلف به سرگها ريختند تا براي حسين گريه كنند و عزاداري كه نه بلكه مزاحم چند خانه سني شوند و آنها را مجبور به كاري بكنند. 

همه ميدانند كه اينطوري بيرو شدن به سرگهاي شهرهاي مثل كويته خطرناك است ولي هيج كس به فكر چاره و كم كردن مشكلات نيست. ملايان را بايد حساب شان را جدا بگذاريم چون آنها بيشتر به اين باورند كه "ما شيعه بوده ايم، شيعه هستيم، شيعه مي مانيم و شيعه مي ميريم." با آدم هاي داراي چنين منطق و طرز فكر نميشود حرف زد. ولي بقيه كه هستند. رهبران سياسي، ملامان مكاتب و كساني كه حرفي براي گفتن دارند و حرف شان شنيده ميشود. بايد كاري كنند تا اگر امسال نميشود به كلي متوقف شود، تعداد كمي شركت كنند. تعداد كمي كه براي آنها زندگي و مرگ يكيست

شهر ملبورن استراليا

.
امسال جلوس عزاداري كويته و تمام پاكستان و افغانستان به آرامي به پايان رسيد ولي امكان داشت اتفاقي رخ بدهد. امكان داشت مثل چند سال پيش كابل اتفاقي رخ بدهد و صدها نفر كشته و زخمي شوند. امكان داشت مثل سال ٢٠٠٤ كويته اتفاقي رخ بدهد و ده ها نفر متضرر گردند. اقلا براي سالهاي آينده بايد كاري كرد. بايد سالهاي آينده چنين غرق در احساسات نشويم.
امسال در چند شهرهاي استراليا و چند كشور غربي ديگر نيز عدهء به سرگها ريخته و عزاداري كردند. من اين عزاداري را كمتر از مزاحمت خياباني نمي بينم. عدهء سدني و ملبورن را با كويته و كراچي اشتباه گرفته اند. عدهء فكر ميكنند كه هر چه دلشان شد و در هر كجا دلشان شد ميتوانند انجام بدهند. سالهاي بعد شايد براي كاردي و شمشير زني به پشت و سر خود نيز آمادگي بگيرند.
نميدانم دولت ها چطور اجازه چنين مردم آزاري ها را ميدهند؟؟