در جامعه ما رشد مناسبات اجتماعی به تازگی احساس میشود و ما باکمبود نیروی جامعه شناختی مواجه هستیم. هموطن! زمان در گذر است و کمترین ترحمی در کشتن لحظات و فرصت ها ندارد. سال های مرده تنها و تنها می توانند با مومیای تاریخ در اهرام خاطرهای ما تجسم یابند.
جامعه ما هنوز در تب و تاب روابط قبیله ای و حاکمیت عشایری نیمه دهاتی و نیمه شهری است که پشت آن خستگی ودر ماندگی طاقت سوز تاریخ است. چرا گاندی با حرکت اصلاحی اش در هند به یک حکومت با ثبات و سر تا سری به دیموکراسی نمونه میرسد، ولی قیام و انقلاب افقانستان به چنین روز و روزگاری دچار گردید؟
چرا در فرانسه، چین و روسیه انقلاب ها به ثبات کشوری ولشکری و آگاهی اجتماعی منجر میشود ولی افغانستان بر خلاف آنها به سوی هرج و مرج و بی ثباتی و خشونت پیش رفت؟ در آغاز قرن بیست و یک دوباره افغانستان شاهد دوگانگی و تضاد منافع جهان و جامعه بشری بوده است . با تجربه دو دهه جنگ و خشونت مردم افغانستان انقلاب خود را قربانی جامعه بشری کردو تاوان سختی را نا خواسته پرداخت کرد.
