فقیر
طوری که همه آگاهی داریم مردم فقیر و بیچاره بیشتر در کشورهایی زندگی می کند که دولت های انها با جنگ سروکله می زنند.ویا درگذشته در کشورهایشان جنگ وجود داشته.درکشور افغانستان بیشتر کسایی که در دوران جنگ فامیل یا اقوام شان را از دست داده اند بیشترین آسیب را دیده اند.و خانم های که شوهرانشان شهید شده اند بی سرپناه مانده اند دیگر کسی را نداشته اند که برای مصارف زندگی و خرج روزمره شان درامدی را به دست بیاورد باعث این شده که این خانم ها در جاده ها گدایی کنن و بچه هایشان را نیز به این راه تشویق کرده اند زیرا انها تنها وتنها به فکر پیدا کردن غذای روزانه شان بودن تا از گرسنگی تلف نشن پس انها دیگر کدام انگیزه ای برای تشویق اطفالشان ندارند تا انها را به مکتب روان کند.واین اطفال درکوچه و بازار ها یا دست فروشی می کنن یا دست به گدایی می زند یا اینکه ماشین های مردم را بخاطر بسیار پول ناچیز تمیز می کند و بعضی از اشخاص بجای اینکه این اطفال را حمایه کند و یا دل بسوزاند حتی دست به اذیت و ازار این کودکان می زند که از نظر من بسیار کاری ناپسند و بد است زیرا زمانیکه این چنین کودکانی را با پریشانی و درماندگی در سری کوچه ها می بینید باید با بسیار مهربانی با انها رفتار شود و با خود فکر کنید اگر این کودک شما می بود یا باشد چه حسی پیدا می کنید این حس باید به شما یاد بدهد که هرگز با اشخاص فقیر رفتار بدی نداشته باشید زیرا او هم یک انسان و یک بشر است و نیاز به کمک و مهربانی دارد.پس چه خوب است که به این کودکان فقیر نهایت همکاری را داشته باشیم و زمینه های را برای انها اماده کنیم یا نهادی را برای این کودکان تشکیل دهیم که بتواند که هم کار کند و هم درس بخواند زیرا این کودکان ستون های کشور است اگر روی ستون های کشور توجه ای نشود پس طبعا کشوری پیشرفته نخواهیم داشت.
