Да нас завіталі культавыя нямецкія рокеры Bonfire. Сталічны TNT Rock Club ня толькі прывёз гэтых зорак, але і зрабіў прэс-канферэнцыю для СМІ, на якой апынуліся і мы з калегай. Праходзіла сустрэча з музыкамі ў самім клубе за некалькі гадзін да пачатку канцэрта. Калі мы прыйшлі, спадары немцы ўжо ва ўсю чэкаліся, яны нават прывезьлі сваю апаратуру ды гукача. Прыйшлося пачакаць хвілін 20, пакуль усё пачалося.

Сама прэсуха заняла хвілін 40, за якія было задана мноства цікавых пытаньняў, на якія музыкі адказалі зь вялікім ірвеньнем. Гэта быў іх першы візіт у нашу краіну. Раней тут быў толькі бубнач Harry Reischman, які завітаў да нас яшчэ ў складзе Gregorian. Канферэнцыя прайшла пад лозунгам “sex and massage”, бо калі музыкі апынуліся ў сваіх нумарах гателю, ім пачалі тэліць беларускія “начныя матыльшчыцы” і прапаноўваць “sex and massage” усяго за 150 даляраў. Спадар Claus Lessman адмовіўся ад гэтых паслуг, а вось астатнія мабыць і не адмаўляліся. Мноcтва пытаньняў было наконт Менска і Беларусі ўвогуле, і іх можна абагульніць: “Ну як Вам?”. Музыкі былі добра ўражаны чысьцінёй і парадкам нашае сталіцы, а таксама ім вельмі спадабаліся беларускія людзі. Я вось таксама задаў некалькі пытаньняў наконт іх прыезду.

Сяргей:

“Некаторыя рок-гурты мелі праблемы з палучэньнем беларускіх віз, ці былі ў вас нейкія праблемы з гэтым?”

Claus Lessman:

“Ніякіх праблем! (Сьмяецца) У нас нават няма гэтых самых віз, і мы знаходзімся тут нелегальна!”

Сяргей:

“Вы сталі аднымі зь першых гасьцей, якія пабачылі наш адноўлены нацыяльны аэрапорт, як ён вам?”

Chris Limburg:

“Вельмі добры аэрапорт, еўрапейскі! А чаму вы пытаецеся? Што зь ім ня так?”

Сяргей:

“Разумеце, яшчэ некалькі месяцаў таму, гэта месца выглядала, як лайно!”

Claus Lessmann(сьмяецца):

“Ну зараз зь ім усё добра! Мы бачылі і значна горшыя месцы, нават у Еўропе, таму ваш аэрапорт нам вельмі спадабаўся, я болей скажу, я быў вельмі ўражаны. Яшчэ там здарыўся цікавы выпадак: калі ў мяне правяралі пашпарт, то заўважылі, што маё другое імя Adolf, вельмі дзіўна на мяне глядзелі і нават запыталі, навошта мне такое другое імя. Я жадаю сказаць і вам, і ўсім асатнім беларусам, што Германія зараз зусім іншая краіна, чым была пад уладай Гітлера, я персанальна прашу прабачэньня за ўсё тое, што зрабілі мае суайчыньнікі вашаму народу. Ня ўсе людзі, якіх завуць Adolf, благія, мой дзед і мой бацька таксама насілі гэтае імя — гэта сямейная традыцыя.”

Музыкі нават ня ведалі, наколькі яны папулярны ў краінах былога соцлагеру. Claus узгадаў першае іх шоў у Балгарыі, калі сямітысячны натоўп сьпяваў баладу You Make Me Feel разам з гуртом. Потым высьветлілася, што у многіх хлопцаў была традыцыя слухаць ці граць гэтую песьню сваёй дзяўчыне, перад тым як ісьці ў армію. Гітарыст Hans Ziller нават дадаў, што многіх дзяцей зачыналі пад гэты трэк, і ў Балгарыі шмат хлопчыкаў з імем Клаус пасьля тога выступу.

Не абмінулі астатнія журналісты і таго, Савок Беларусь ці не, а таксама ці адчулі музыкі, калі прыляцелі, подых апошняга дыктатара Еўропы. Я такім глупствам не займаўся, але распавяду што адказалі музыкі. Яны пажартавалі наконт таго, а ці ўвогуле распаўся СССР, але потым сур’ёзна адказалі, што нічога такога не адчулі і ім тут вельмі падабаецца. Claus нават заўважыў, што вельмі добра калі ёсць крыху кантроля над грамадствам, таму што ў гэтым выпадку, самому грамадству бяспечней і лепей жыць. Цалкам жа яны не адчулі аніякай дыктатуры.

Было зноў узьнята пытаньне другой сусьветнай, рэпарцёр запытаўся, ці жадаюць музыкі пабачыць якія-небудзь мемарыялы. Франтмэн адказаў, што калі будзе час, то абавязкова. І дадаў, што гурт наведваў пляж Амаха, які знаходзіцца ва Францыі, і яны жадаюць працягнуць гэтую традыцыю.
Вакаліст расказаў пра філасофію рок-н-рола: ён лічыць што рок-клішэ гэта добра толькі ў самім пачатку, потым музыкі растуць і граюць ды сьпяваюць зусім пра іншыя, болей сур’ёзныя рэчы — гэта таксама здарылася і з Bonfire. Каб граць рок, трэба толькі хацець гэтага, марыць ды верыць. Калі пачаліся пытаньні наконт музыкі, я таксама дадаў адно.

Сяргей:

“Ці ведаеце Вы якія-небудзь беларускія гурты ці беларускіх музыкаў?”

Claus Lessmann:

“На вялікі жаль, ня ведаю.”

Сяргей:

“А мабыць чулі пра Віктара Смольcкага?”

Hans Ziller:

“Гэта каторы з Rage? Чуў пра яго, але вельмі цяжка адсочваць удзельнікаў іншых гуртоў.”

Потым мы разам з музыкамі ўзгадалі іх першыя тры аншлагавых выcтупы і самы незвычайны і цікавы канцэрт, які адбыўся на сцэне тэатра іх роднага горада Інгольштата. Немцы любяць ня толькі футбол, але і хакей, Bonfire нават напісалі гімн для каманды свайго горада, якая выступае ў першай нямецкай хакейнай лізе. Акрамя гэтага хобі ўсе музыкі любяць “sex and massage”. Напрыканцы канферэнцыі гурт распавёў пра жыцьцё на калёсах і як цяжка бывае ўжыцца ўдзельнікам гурта разам — таму і было столькі зьменаў у складзе гурта. Хтосьці запытаў, што яшчэ жадае паспрабаваць гурт у музычным плане, адказам стала фраза “sex and massage”! На гэтым і скончылася афіцыйная частка, але я яшчэ пагутарыў з музыкамі пра сёе ды тое. Першым мне папаўся гітарыст Chris Limburg.

Сяргей:

“У Беларусь прыязджае ня шмат гуртоў узроўню Bonfire, таму калі Вам у нас падабаецца, калі ласка раскажыце ўсім знаёмым гуртам, што беларусы іх чакаюць, і хай яны да нас завітваюць”

Chris Limburg:

“ОК, абавязкова раскажу пра вашую краіну і пра тое, што вы чакаеце добрыя гурты!”

Далей я патрапіў на бубнача.

Сяргей:

“Вось раней вы гралі разам з Gregorian, ці адрознівацца праца там і ў Bonfire?

Harry Reischman:

“У любым выпадку гэта музыка, і галоўнае гэта атрымліваць асалоду ад таго, чым займаесься, як я менавіта і раблю!”

Сяргей:

“Як вы ставіцеся да таго, што звычайна бубнача мала хто бачыць, бо ён знаходзіцца ў самым канцы сцэны?”

Harry Reischman:

“Ніколі аб гэтым ня думаў. Мне падабаецца быць там, дзе я ёсьць, і я зусім не адчуваю сябе забытым ці пакінутым!”

Ну і напрыканцы я вельмі добра пагутарыў з Hans’ам Ziller’ам.

Сяргей:

“Калі вам спадабаецца беларуская публіка і яе прыём, ці завітаеце вы да нас ізноў, каб выступіць на буйнейшай пляцоўцы?”

Hans Ziller:

“Адназначна так, ніколі не бывае позна адкрыць для сябе новую краіну, таму чакаю вечара, каб упершыню адыграць перад беларусамі.”

Сяргей:

“Вось як Вы ставіцеся да таго, што многія аматары музыкі пампюуць вашыя і ня толькі альбомы нелегальна? Вы прадалі больш за 7 млн. копій вашых альбомаў, ці адчуваеце вы на сябе гэтую сітуацыю?”

Hans Ziller:

“Ведаеш, у ЕС з гэтым вельмі строга, таму калі ты спампаваў нешта бясплатна, то цябе знойдуць, і ты будзеш вымушаны заплаціць вялікі штраф. Сапраўдны фанат купіць, абавязкова купіць новую кружэлку — гэта заўсёды прыемней, чым проста спампаваць. 7 мільёнаў — гэта заніжаная лічба і даволі старая, рэальна мы прадалі болей за 10 мільёнаў дыскаў і зусім не плануем спыняцца на гэтым!”

Потым было зроблена мноства фота, і музыкі пайшлі далей чэкацца. Эмоцыі толькі станоўчыя, ня кожны дзень можаш блізка пабачыць такі гурт і пагутарыць амаль з усімі ягонымі ўдзельнікамі. Атмасфера была цудоўная, і усе ўдзельнікі фармацыі аказаліся станоўчымі і адкрытымі людзьмі без усякай зорнасьці!

Вялікі дзякуй TNT Rock Club за тое, што прывезьлі такі выдатны гурт і арганізавалі прэс-канферэнцыю.