این ویتامین جز ویتامینهای محلول در آب بوده و تقریبا تمام جانوران به جز انسان؛ میمون و خوکچه هندی آن را در بدن خود میسازند. از زمان کشف ویتامین سی در سال ۱۹۳۰ تا امروز دانشمندان به نتایج عجیب و غریبی درباره تاثیر آن در سلامت انسان رسیده اند. ویتامین سی؛ سومین ترکیبی از این گروه بود که دانشمندان شناختند و به همین دلیل هم بعد از( ویتامین آ وب) حرف سوم الفبا را برای نام گذاری آن انتخاب کردند. اگر چه امروز به طور متوسط؛ روزانه ۶۰ میلی گرم از آن توصیه میشود که تقریبا به اندازه یک گیلاس آب مالته است؛ با این حال در طول این سالها خواص معجزه آسای ویتامین سی به اثبات رسیده است. بر پایه آخرین تحقیقات؛ به تازگی دانشمندان متوجه شده اند که ویتامین سی میتواند رشد بعضی از غده های سرطانی را به تاخیر اندازد. این مطالعه جدید که در مجله سلول سرطانی چاپ شده است؛ تاییدی بر این باور عمومی است که ویتامین سی و آنتی اکسیدان های دیگر قادرند رشد تومور را کند کنند؛ البته با این توضیح که مکانیسم عملشان با چیزی که دانشمندان پیش از این فکر میکردند متفاوت است. محققان ابتدا سلولهای سرطانی انسان( لنفوم و سرطان پروستات) را به موش منتقل کرده و سپس به آن موشها ویتامین سی دادند. آنها مشاهده کردند که مصرف ویتامین سی توانست رشد سلولهای سرطانی را در این موشها محدود کند. آنتی اکسیدانها موادی در غذا هستند که جلوی آسیب رادیکالهای آزاد را میگیرند. ویتامین سی و ای همچنین بتا کاروبن از مشهورترین آنتی اکسیدانها هستند.
آثار کمبود ویتامین سی: باعث خون ریزی جلدی؛ ضعف شدید؛ درد عضلات؛ رخوت و سستی؛ نارسایی های اعمال بدن میشود.
ویتامین سی یار دیابتی ها: تحقیقات نشان داده ویتامین سی میتواند بعضی عوارض دیابت را هم کم کند. به نظر میرسد ویتامنی سی این کار را با از بین بردن رادیکالهای آزاد مخرب بافت که در دیابتی ها بیش از حد تولید میشود؛ انجام میدهد.
گیاهانی که دارای ویتامین سی میباشند:
زرد آلو؛ خیار؛ خربوزه؛ اسفناج؛ بامیه؛ زردک؛ مالته؛ فلفل ریز سبز؛ جعفری؛ بادمجان؛آناناس؛ رواش؛ سبزیجات تازه؛ شاه توت؛انار؛ نارنج؛ زیتون؛ جوز(گردو)؛ زرشک؛ انجیر؛ گل کلم؛ توت فرنگی؛ عدس؛ ملی؛ کچالو؛ انگور؛ نارنگی؛ فندق؛ عناب؛ بادام؛ شلغم؛ بادنجان رومی و
