Kaç gece önce okadar coşkunluklar ve mutlulukları görünce gerçekten şaşırmıştım,

mutlulukları görünce gözlerim gözyaşlara doldu.

O anlarda kendi hislerim ile yabancı olmuş gibiydim. Mutluluk ve korku birlikteyidi.

Bu anların her saniyesinden kullanıp mutlu olacağıma ve ya genellikle böğle durumlarda olan kötü olayı beklemeye gerçekten karar veremiyordum.

Evet ben intihar saldırılardan korkuyordum.

 

İnsanların mutluluktan seslenip feryat ettiklerini duyduğumda çok heyecanlı oluyordum, ve bende onlar gibi dişariya çıkıp duygularımı ortaya dökmeyi düşünyordum Ama! üst-üste ateş edilen kurşunların seslerini duyunca umutsuzca korkuyordum ve verandadan koşarak oda içerisine giriyordum ve mutluluklarımız böğlece korkuya döniyordu.

Yinede bizim milletimizin birleşip ve müttefik olup hep aynı konu için mutluluk ve eğlence etmelerine bir sebep bulunduğu için çok mutluyum.

Ve hep fanatizimlikler ve ayrıcalık yapmalar bu mutluluklar karşısında gerçekten bozulmuştu.

O anda hep millet gerçekten, gerçek bir birleşik ulusa değişmişti.

Keşke her bir durumlarda böyle birleşik bir ulus olabilsek.

 

O gece muhacir olan günlerimi hatırladım O günler hep çok dilediğim dileklerden biri vatanmızın Milli takıma sahip olmasıydı.

Ve onun kazanmasına dualar edip ve kazandıktan sonra mutlulukla sokaklarda seslenip vatandaşlarımla birlikte eğlenmeyi istiyordum.

Bu günleri vatanımda gördüğüm için Allaha çok çok şükürler olsun diyorum.

Ve şimdide sabırsızlıkla milli takımımızın dünya şampiyonu olmasını diliyorum.

 

 

Nahid Bikaraan