درین کشورفیلمسازان ما با مشکلات زیادی بر سر راهشان مواجه هستند ،یعنی اگر بخواهیم به ساخت فیلم و تصویر بپردازیم با موانع های زیادی در جلوی پایمان مواجع میشویم ، اساسی ترین مشکلی که سینماگران افغان با آن روبرو میشوند مشکل اقتصادی است ولی اگر از کنار مشکل اقصادی بگذریم مسایل و دغدغه های دیگری نیز وجود دارند که آن شرایط سخت امنیتی است ، اگر تمام موقعیت ها کابل را برای مکان فیلم سازی بررسی نماییم با تعداد زیادی کمپ های نظامی و امنیتی افغانی و امریکای روبرو میشویم ،فیلمبرداری و ساخت فیلم در ماحول و اطراف آن کمی مشکل به نظر میرسد ، البته که با اجازه و تقاضا از قومندانی ها و حوزه های مربوطه و شناخت کافی میشود دست به کار شد اما باز هم مشکلات و نگرانی های امنیتی برای فیلمسازان وجود دارد ، به هر طرف خیره شوی یا با کمر بند های پولیس روبرو میشوی یا با کمپ ها و قرارگاه های امنیتی و دولتی و.... یعنی اینکه اندک اندک جای پا نیز در کوچه وخیابان ها برای مردم نخواهند ماند، کابل شباهت بسیار نزدیک به یک سرزمین نظامی و جنگی میماند.

YEAH, WE ARE LIVING IN A WAR ZONE !

بنده روزی یک دوربین عکاسی خریده و در داخل موتر همرای برادرم روان بودیم ، من خواستم کمره عکاسی را بررسی نمایم و در موتر روشن کرده و لنز را به طرف سویچ بورد موتر نشانه گرفته و چند عکس ثبت نمودم ، ناگهان از قضایی روزگار کسی جلوی موتر مانرا گرفت و اشاره نمود که پیاده شویم ، برادرم کمی با چهره دگرگون به طرف من خیره شد ولی تبسم نمود گفت چیزی گپی نیست ، شخصی با لباس نیروی ویژه بر تن و مخابره در دست به من گفت که پیاده شوم ، من پیاده شده و پرسیدم خیرت است برادر !؟

وی با جدیت به من گفت شما چرا عکس برداری نمودید از ساحه که مربوط به امنیت ملی است ! بنده از سخن او متعجب شدم ، این یعنی پخش مستقیم تهمت زدن به شخصیت یک انسان ، ولی من با خیال راحت گفتم برادر عزیز آیا شما با چشمان خود مشاهده نمودید که من از ساحه امنیت ملی عکاسی نمودم !؟ وی گفت پس چرا داخل موتر کمره در دست داشتید ؟ ، خوب من نیز برای دفاع از خود تمام موارد را گفتم و نیز به او پیشنهاد نمودم که بیا خودت حافظه کمره مرا بررسی کن تا خیالت راحت شود.

او که کمی دست پاچه شده بود به مخابره گفت ما شخص عکاس را میاوریم داخل و شما حافظه دوربینش را چک نمایید ، و من رفتم داخل امنیت ملی ، در دم دروازه با جوانی ساده و خوش اخلاقی برخورد نمودم و به او گفتم آیا شما همان کسی هستید که میخواهد کمره مرا بررسی نماید ؟ او گفت بله برادر , من نیز کمره را روشن نمودم و به وی دادم گفتم از سیر تا پیازش را بررسی کن ، جوان کمره را گرفت ولی کاملا گیج شده بود ، زیرا نمیدانست که کدام دکمه به آرشیف عکس های گرفته شده میرود , برایم کمی جالب وی تاسف آور بود ، این شد امنیت ملی ما !

من خودم آرشیف عکسهارا به وی نشان دادم و دکمه به دکمه زدم تا تمام عکس هارا او ببیند ، او با معذرت خواهی کمره را به من تحویل داد و مخابره نمود که عکس های گرفته شده از ساحه ما نیست , و من را رخصت نمود.

کمی پسان تر متوجه شدم که آنها مرا کمره بر دست داخل موتر از طریق دوربین های امنیتی که در بالا وصل است مشاهده نمودند , فکر نمودند که جاسوس از ساحه ما عکسبرداری مینماید و.... این یعنی امنیت ملی ما که از سایه خودش در هراس است ، خدا ناخواسته اگر من جاسوس بوده و از ساحه شان عکسبرداری مینمودم آنها باز هم نمیتوانستند عکس های مرا پیدا نمایند با آن جوان که حتی نمیدانست کمره چطور روشن میشود.

خوب این یک مسله بود که تعریف نمودم ولی چندین واقعه دیگرهمانند این به من رخ داده ولی برای من کم کم عادی شده ، از نگاه دیگر انسان کمی مایوس میشود با نظاره نمودن این نوع رویدات ها در کشور,  این طور مسایل در کشور جنگ زده مثل افغانستان عادی به نظر میرسد ,آب از بالا گل آلود است ، نه گناه از پولیس است و نه ازامنیت زیرا آنها نیز مسوولیت های دارند که باید اجرا کنند ، این کشور چندین دهه را در جنگ و خونریزی سپری نموده و همگی میدانند که دشمنان این کشور نمیگذارد مردم خواب راحتی را تجربه نماید و همیشه درتلاش برای از بین بردن امنیت کشور هستند

ضرب المثلی میگوید : مار گزیده از ریسمان میترسد، این مار گزنده هیچگاه دست بردارد نبوده و تمام وقت در کمین نشسته است ، و این مردم بیچاره و بدبخت ما سالها توسط نیشهای کثیف این مار گزیده شده و میشود.

در اخیر اینکه باید گفت در اکثر شرایط در افغانستان داشتن دوربین فیلمبرداری مانند این میماند که تفنگی در دست داشته باشی.

در ویدیو پایین چندین تصاویر از مردم  شهر کابل گرفته شده را باهم تدوین نمودیم. در حال گرفتن تصویری از طفل کفاش بودیم که بار دیگر سر و کله امنیت پیدا شد و......................... :)

 

 I HEAR YOUR CALL AFGHANISTAN PEOPLE

BY JAMIL YOSUFI