این روزها به مدد این جعبه جادویی تقریباً از همه چیز و هم کس خبر دارم اگر چه کوتاه و گاه حتی دروغ؛
با وجود این هنوز چیزهایی هستند که گاه بی خبری از آنها و جای خالیشان آزارم می دهد.شاید جای سخن هایی داغ از حرارت محله های عشایری که در آنها کودکی هایم را جا گذاشته ام؛ و شاید هم سخن از لَطَف هایی(=سیاه چادرهایی) که آشیانه ام بوده اند. آری اگر چه همه ی اینها هستند ولی اینها "همه" نیستند. مگر نه اینست که این روزها به جای لاله های سرخ و زرد صداقت، یکرنگی، مهربانی و دوستی که سرتاسر زندگی کویری مان را عطر آگین می کردند، علف های هرز ریا و صد رنگی و دروغ و صد لعنت دیگر خودنمایی می کند. در حقیقت دلم برای آنها بیشتر از همه چیز تنگ شده است. گاه احساس می کنم در خشک سالی های اخیر بیشتر از هر چیز اینها را از دست داده ایم. چیزهایی که هزاران سال برف و باران به خودی خود دستی در بازگشتشان نخواهد داشت....